Saliha Sultan’ın Sokaktan Saraya Uzanan Film Gibi Hayatı

17 yüz yılın sonlarıdır. lV. Mehmet’in eşi Rabia Gülnuş Sultan, arabasıyla Azapkapı (Unkapanı Köprüsü’nün Galata girişi) tarafından geçmektedir. Sıradan bir meydan çeşmesinin başında bir kız çocuğunun için için ağladığını görür. Bu manzaraya dayanamayan Rabia Gülnuş Sultan; arabayı durdurarak küçük kızın yanına gider ve onu teselli etmeye çalışır. Fakat kızcağızı bir türlü teselli edemez. Hatta ona, kendisine yeni bir testi alması için bir miktar para uzatır. Fakat parayı geri çeviren küçük kız, kaderini değiştirecek şu sözleri sarf eder; “Ben testim kırıldığı için ağlamıyorum, eve su götüremediğim için ağlıyorum. Çünkü eve benden başka su götürecek kimse yok.” der.

Kızın yaşından beklenmeyen bu duyarlık ve gözü tokluk karşısında ne diyeceğini bilemeyen Valide Sultan, cevaptan çok etkilenir. Soluğu, Galata eteklerinde bulunan kızın evinde alır. Fakir bir aile oldukları her hallerinden bellidir. Rabia Gülnuş Sultan, ailenin de iznini alarak küçük kızı saraya götürür. Ailesiyle birlikte kızın her türlü sorumluluğunu ve bakımını üstlenir. Gel zaman git zaman, sarayda en iyi eğitimleri ve terbiyeyi alan küçük kız; büyür, serpilir güzeller güzeli zarif, asil bir genç kız olur.

İşte bu kız; daha sonraları ll. Mustafa’nın eşi ve l. Mahmut’un annesi olacak olan SALİHA SULTAN’nın ta kendisidir. Fakir mahallesini hiçbir zaman için unutmayan Saliha Sultan, mahallesine ziyarete gittiği bir günde, kaderinin değiştiği yer olan meydan çeşmesini görür ve yerine güzel bir çeşme yapılmasını ister. Oğlu l. Mahmut; tahta geçtiğinde annesinin bu arzusunu yerine getirerek, Lale Devri üslubunda zarif bir çeşme yaptırır. Bu çeşme Azapkapı’da ki yerinde hâlâ tüm zarafetiyle durmaktadır.

Editör: Zehra Garipli – 07.09.2022