Başarıyı Iskalamak

Eminönü’nde köprü üzerindesiniz. Elinizde bir olta, yanınızda tabure ve kova. Sabahtan akşama gün batımına doğru olta sallayıp eve balık götürmek derdiniz. Ara sıra geçen insanları, turistlerin martılarla münasebetlerini veya amatör bir fotoğrafçının deniz gün batışı manzarasını çekme telaşını izliyorsunuz. Oltaya kah balık takılıyor kah çer çöp. Nihayetinde  gözler kovaya bakıyor ve ne kadar balık tuttuğunuza.

Hayat böyle bir metaforla açıklanabilir benim için. Yani kimi zaman başardım balığı yakaladım diye sevinebiliyorken kimi zaman da olta boş, kova boş eve dönülebiliyor. Bu duruma ıska- diyorum işte.

Iskalamak, kaçırmak, istenilen hedefi tutturamamak bir başka yönüyle de yanlış nişan almak, sektirmek anlamına geliyor. Başta verdiğim metafordan yola çıkacak olursak hayat işte balıkçının oltasında duruyor. Kimi zaman başarıyor kimi zaman ise ıskalayabiliyoruz.

Hayatın bir kuralı var. O da yanlışı ıskalamak mümkün değil. Epistemelojik açıdan yanlışta yanlış yapılamıyor. Ama doğru olan ıskalanabilir. Bu da bizi başarının ıskalanabilmesine götürür.

Eğitim öğretim hayatı bize genellikle başarılı bir birey olma zarureti sunar. Yani vatana millete yararlı olan müspettir. Bu durum gerek devlet gerekse aile gözünde hep bu şekilde olagelmiştir. Başarılı ol yoksa noksan olursun.

Oysa başarı da ıskalanabilir, kaybedilebilir. Pekala başarısızlık tıpkı başarı gibi toplumda hoşgörü ile karşılanabilir. ‘Hatasız kul olmaz.’ İnsan denen varlık sevapları kadar günahlarıyla, doğruları kadar yanlışlarıyla ve başarısı kadar başarısızlıklarıyla vardır. Onu saf biçimde birey yapan şey budur çünkü.

Kabullenin, yenilmeyi bilin. Gerekirse yenildikçe daha çok yenilin.

Editör: Oğuz Yılmaz – 11.07.2022