Kâbus

Bu rüyalar yoktu daha önce.

Yeni başladı geçen gün kapım açık, yorgansız yattığım bir gece.

Yüzüm duvara dönük, nefes almak için kafamı yastıklara gömdüğüm herhangi bir geceden farksızdı. İlk daldığımda beni içine saran karanlık şimdi arkamdan sopayla kovalayan bir gece bekçisi gibi yakama yapışmıştı. Kör bir öfke bulutu gibi kollarımı bir o yana bir bu yana savururken bedenimi kimden korunduğumun dahi farkına değildim. Önemli olan bu savaşı ne pahasına olsun yenmek ve gündüzün sıcaklığına ulaşana dek nefes almayı sürdürebilmekti.

Bir bakıma o geceden sağ çıktım.

Bir bakıma o gece içimdeki bir şeyleri tamamen öldürdüm.

Rüyanın en dip kuyusuna düştüğüme karar verdiğimde yerden güç alarak dizlerimin üstünde doğruldum. Kafamı kaldırmamla karşımda duranın kendi kopyam olduğunu görerek irkildim. Utanç verici bir farkındalıkla bunun sadece bir boy aynası olduğunu anladım. Yansımam şaşkın ve bitkin bir ifade ile bana karşılık verircesine bakıyordu.

Peki ne istiyordu benden?

Dakikalar geçti; baktı, baktı.

Saatler geçti; uzaklaşmadı.

Saniyeler geçtiğinde ise nerdeyse burnum burnuma değiyor, ellerim kollarımı kavrıyordu.

Ne yazık ki ve maalesef ama en üzücüsü de ve en acıklısı da, sen geldin.

Hiç istemediğim bir rüyanın en büyük külfeti de sen değil miydin zaten? Öyleydin, öyleydin. Bunu çok iyi bilsen de yine de geldin dahil oldun rüyama. Hatta ne rüya, affedersin ama gerçek bir kabusuma.

Boy aynasındaki yansımam seninkine karıştı, bulandı; korkunç bir renk cümbüşü oldu sana bulamaç bir çamur grisi. Keşke gelmeseydin. Düşemem bundan daha kötü baltalıklara…

Dışardan bakınca içime atabilirmişim gibi geliyor. Öyle bir dibi var, upuzun ve sessiz. Yine de içime attıkça gücüme gidiyor. Düşemem, düşemem. Hakikaten yok olmak bana dokunuyor.

Sularda boğulsam, içimdeki kiri temizleyip arınsam, ve sonra, kesinlikle ondan sonra uyansam.

Editör: İlkem Baydarlı – 10.07.2022