O Gün Beni Kırdıklarınla Kalacağım

En büyük hüsranı nerede mi tattım? Asla yıkamayacağım kadar kalın ördüğün duvarlarının yıkılması için sadece yaslanmam gerektiğini öğrendiğim zaman.

“Her tuğladan duvar olmuyor, bunu yaslandığınızda anlarsınız.” diye bir söz okumuştum. Bundan farksız. Geçmeyecek gibi hissettirdiğin bütün acılarımı, avuçlarım arasında sıkı sıkı tutarak taşıdım. Ellerim kesilirken aynada gördüğüm yüzü yıllarca utanç ve antipatiyle besledim. Senin muazzam tekebbürünü her zaman uzaktan izledim.

Bir gün her şey inandığım kadar güçlenerek son bulduğunda, o gün beni kırdıklarınla kalacağım. Sen üzerimden soğuk bir su içerken ben, sessiz bir kalabalıkta dizleri üzerine çökerek çığlıkları arasında sıkışıp kalan yeislerimle  baş edeceğim. Hayat bu; ellerimize verilen ufak oyuncaklardan ibaret. Belki de beni döktüklerini toplayamadan gideceksin buradan. Git… Gözlerimdeki bütün portreleri yıkarak git. Sana yaslandığım bütün duvarları, tek bir sağlam tuğla bırakmadan, beni altında bırakırcasına enkaz ederek git. Arkana bakmadan, bir kez daha dönmemek üzere, melül ve edilgin ruhumu en büyük külfeti kaldırmak zorunda bırakarak git. Sorgulamadan, sormadan, düşüncesizce ve gamsızca…

Gittiğin bütün yollarda, bütün hayatlarda, kalplerde en iyisini yaşa ama bilmen gereken birkaç şey varsa: Sen vicdanımın sana serptiği onca sadakatin kaybıyla yaşayacaksın. Sana layık gördüğüm sevginin kaybıyla, sana layık gördüğüm inancımın kaybıyla yaşayacaksın. Sabaha karşı uykusuzluklarımın getirdiği göz ağrılarımın tadı, ağlarken dudak çukurlarımdan boynuma dökülen gözyaşlarımın yanaklarımda bıraktığı gergin hissin tadı olarak kalacaksın. Dahası yok!

Editör: Zehra Garipli – 13.08.2022