Tek Taraflı Tutku; Müzeyyen

“Bu aşk hikayelerini hep aynı adamlar mı yazıyor? Başlangıçlar farklı ama sonlar hep aynı.”

Kendimi bildim bileli, beni derinden etkileyen bir çok film izlemişimdir. Etkisinden günlerce kurtulamadığım mutlu veya muzsuz sonlar, finaller…

Bunların arasında pek de üst sıralarda olmayan film, benim için derin bir tutku oldu. Sebebini bilmediğim şekilde bu hikayeye yıllardır bir bağlılığım var.

İlhami Algör’ün aynı adlı eserinden uyarlanan, “Fakat Müzeyyen Bu Derin Bir Tutku” filmiden bahsediyorum.

Film 2014 yılında, Dram/Romantik türünde vizyona girdi. Benim ilk izleyişim de aynı yıl oldu. Daha sonra kitabını da aldım. Ama altını çizdiğim bir iki cümle dışında film kadar çekilmedim kitaba. Sanırım Erdal Beşikçioğlu’nu çok seviyor olmamdan da kaynaklı filme bu düşkünlüğüm. Film, kitaba birebir bağlı kalmış diyebilirim. Büyük büyük tasvirler, betimlemeler… Bunun yanında, her detay sakin sakin işlenmiş filme. Abartılı cümlelerin arasında bu yalınlık nasıl korunmuş anlayamıyorum ama büyük bir hayranlık duyuyorum.

Arif ve Müzeyyen arasında yaşanan iki kişilik bir hikaye, sonunda teke düşüyor. Ya da hep tek kişilikti bilemiyorum. Genelleme yapılmaksızın iki temsiliyet var filmde. Kadın-erkek ilişkisinden bağımsız, giden ve kalan arasında. Arif başarısız bir yazar. Kitaplarını bastıracak bir yayın evi ararken, rüzgarı kendinden menkul bir kadına rastlıyor. Peşine düşüyor. İşi gücü kadını sevmek oluyor. Hikayesi kadın oluyor. Evi kadın. Ruhu kadın…

Müzeyyen iyi bir yolcu. Yol üzerinde mola verebileceği bir adama rastlıyor. Kapısını açıyor. Adamda dinleniyor. Seviliyor. Sevildiğini hissettikçe güç topluyor yeni yollar için… Ve kaçınılmaz son!

“Beni niye bırakıp gittin Müzeyyen?”

Müzeyyenler bir sabah ansızın gider. Sizin sorularınız pek de önemli olmaz. Gitmek Müzeyyenlerin doğasında vardır. Açıklama yapmazlar. Arkalarına bakmazlar. Özür dilemezler. Olağandır gitmek onlar için. Rüzgarı kendinden menkul sevgili Müzeyyen…

Müzeyyen kısa bir süre dahil olmuştu Arif’in hayatına. Gelirken pek bir şey getirmemişti ama giderken çok şey koydu o bavula. Arif’in sevdiği yalnızlığını almıştı. Aslında Müzeyyenlerin yaptığı en büyük kötülük buydu. Yalnızlığınızı çalarlar. Alıştığınız için farketmediğiniz o boşluğu kendileriyle doldururlar. Üstelik gideceklerini bilerek.

“Belki de ayrılıklarla az acılı bir ölüm provası yapıyoruz. Ne kadar çok ayrılık, o kadar hazırsın ölüm acısına.”

Filmi kaç kez izledim bilmiyorum. Çabasız tüm senaryoyu ezberleyecek kadar çok işte. Her izleyişimde farklı noktalardan ve korkulardan yakaladım. Her izlediğimde içimdeki duygular değişti. Ama hiçbirinde Müzeyyen’i haklı çıkaramadım. Arif çok kusurlu bi adamdı evet. Korkaktı, cesaretsizdi, kendinden emin adımları yoktu hayata atılacak. Yine de bu kadar sevildiği yerden nedensiz gidenleri aklayamadım içimde.

Müzeyyen gitti de ne oldu ki?

Arif başarılı, yakılışıklı, farklı ve yüksek standartlı bir hayat yaşasaydı ne olacaktı? Müzeyyen yine gidecekti. İsimler, yüzler, hayaller değişirdi. Ama Müzeyyenler hep giderdi. Arif yine sevecekti. İsimler, yüzler, hayaller değişirdi. Ama Arifler hep severdi.

Müzeyyenler sevmeyi öğrenene kadar hep gider. Arifler gitmeyi öğrenene kadar hep sever.

Müzeyyen gitmeseydi, Arif gelişemeyecekti. Romanını çıkaramayacaktı. Tüm enerjisini sevmeye harcadığı Müzeyyen’le bir koltukta ömür sürdürecekti. Müzeyyen seçimleriyle Arif’e güç verdi – ki Müzeyyen bunu isteyerek de yapmadı – Kaybettiği sandığı hayatın kazananı oldu Arif. Müzeyyen sevilmeyi bilmiyordu. Tutkulardan bir intihardı Müzeyyen gibiler.

Arif sonunda anlar. Bir akşam rüzgarlı bir sahil kenarında otururken, içinde beslediği sevginin Müzeyyenle ilgili olmadığını. İşte o gün kaybeder Müzeyyen. Çünkü Arifler kazandığında, Müzeyyenlerin ikinci bir şansı olmaz…

Hayatın Müzeyyenlerine, selamsız küçük bir sitem.

Editör: Astropower – 17.07.2022