Radyo, günümüzde evlerde ve arabalarda temel bir unsur haline geldi ve her yerde insanların en sevdikleri şovlara bağlanmasına, en yeni müzikleri dinlemesine ve önemli hava durumu duyurularını almasına izin verdi. Müzik akışı hizmetleri son yıllarda popüler hale gelirken, radyo hala çok sayıda kişiye ulaşıyor. Ortalama bir hafta boyunca, radyo Amerika Birleşik Devletleri’ndeki yetişkinlerin yaklaşık %82,5’ine ulaşıyor ve bu da onu günümüzün en geniş kapsamlı ve en güçlü ortamlarından biri haline getiriyor.

Diğer iki önemli teknolojinin icadı olmadan radyo geliştirilemezdi: telgraf ve telefon. Bu üç teknoloji, varlığı fizikçi Heinrich Hertz tarafından 1880’lerin sonlarında doğrulanan radyo dalgaları olarak bilinen elektromanyetik dalgaların kullanımından yararlandıkları için benzerdir. İlginç bir şekilde, şu anda doğal olarak kabul ettiğimiz etkili bir teknoloji parçası olan radyonun karmaşık bir tarihi ve hatta yaratılmasıyla ilgili bazı tartışmalar var.

RADYODAN ÖNCE TELSİZ TELGRAF VARDI

Radyo bugün bilinen hale gelmeden önce, bilim adamları radyo dalgalarının ilk etapta nasıl çalıştığını anlamaya çalışıyorlardı. James Clerk Maxwell adlı İskoç bir matematikçi, radyo dalgaları gibi elektromanyetik dalgaların varlığını öne süren ilk kişiydi. Fizikçi Heinrich Hertz, Maxwell’in çalışmalarından yola çıkarak radyo dalgalarının varlığını kanıtladı.

Radyo dalgalarının keşfinden önce kablosuz iletişim yoktu. Aslında, 1866’ya kadar Amerika Birleşik Devletleri’nde bir diş hekimi olan Mahlon Loomis, kablosuz hava iletişiminin ilk örneğini gösterebildi. Bunu,, kablosuz iletişimin ilk gösteriminde, yakındaki başka bir uçurtmaya bağlı bir metre kullanarak bir metreye bağlı bir uçurtmanın hareket etmesini sağlayarak yaptı. Loomis kablosuz iletişimi ilk gerçekleştiren kişi iken, ilk radyoyu icat etmeye devam etmedi. Bunun yerine, 1800’lerin sonlarında birkaç kişi tarafından başarıldı.

İLK RADYO CİHAZI İÇİN PATENT BAŞVURUSUNDA BULUNAN BİRKAÇ MUCİT

İlk radyonun icadını çevreleyen birçok argüman var. Radio Fidelity’ye göre, Guglielmo Marconi ve Nikola Tesla, kablosuz radyo vericileri için aynı süre zarfında patent başvurusunda bulundular. Bu mucitlerden hangisinin onu ilk olarak yarattığı bilinmemekle birlikte, Yüksek Mahkeme 1943’te Marconi’nin patentini Tesla’nın lehine bozdu ve Nikola Tesla’yı en azından kağıt üzerinde kablosuz radyo vericisinin mucidi yaptı.

Bugün radyoyu esas olarak müzik ve talk show için kullanıyor olsak da, aslında bu amaç için icat edilmedi. 1920’lerden önce, kablosuz radyo vericileri esas olarak gemiler ve kıyıdakiler arasında iletişim kurmak için kullanılıyordu. Kablolar büyük su kütlelerinden geçemediğinden, radyo dalgaları kullanılarak Mors koduyla kablosuz telgraflar gönderildi. Her iki uçtaki bir alıcı, sinyali alacak ve uzun mesafelerde iletişime izin verecektir. İlk insan seslerinin radyo dalgaları kullanılarak gönderilmesi, oyunu kalıcı olarak değiştirmesi ve bugün bildiğimiz ve sevdiğimiz radyoyu yaratması 1906’da gerçekleşti.

1890’lar – 1930’lar: Radyo

Kısa bir tarihsel bakış:  Telgraf geliştirilinceye kadar matbaa iletişimde en büyük yenilikti. Baskı, daha sonra yıllarca kitle mesajları için anahtar format olarak kaldı, ancak telgraf, insanlık tarihinde ilk kez çok uzak mesafelerde anında iletişime izin verdi. Radyo kullanımı kolaylaştıkça ve yaygınlaştıkça telgraf kullanımı azaldı; radyo geliştirilirken, telefon hızla kişiden kişiye iletişim kurmanın en hızlı yolu haline geldi; televizyon mükemmelleştirildikten ve içeriği iyi bir şekilde geliştirildikten sonra, kitle iletişim teknolojisinin baskın biçimi haline geldi; Ardından internet geldi ve gazeteler, radyo, telefon ve televizyon bu geniş kapsamlı bilgi ortamına aktarılıyor.

İtalyan mucit Guglielmo Marconi ilk olarak 1890’larda bir radyo veya kablosuz telgraf fikrini geliştirdi. Fikirleri 1895’te bir kilometreden daha uzaktaki bir kaynağa kablosuz bir Mors Kodu mesajı gönderdiğinde şekillendi. Yeni icadı üzerinde çalışmaya devam etti ve 1897’de, başlangıçta gerçekten kablosuz bir telgraf sistemi olan radyo için resmi İngiliz patentini aldı. Rusya ve Amerika Birleşik Devletleri’ndeki diğer mucitler benzer cihazlar üzerinde çalışıyorlardı, ancak Marconi cihazla ilk gerçek başarıyı elde etmek için doğru siyasi ve ticari bağlantıları kurdu. 1900’e gelindiğinde dört rakip kablosuz sistem vardı.

Birinci Dünya Savaşı’ndan hemen önceki yıllarda, American Telephone and Telegraph, General Electric ve Westinghouse gibi şirketlerdeki bilim adamları ve Reginald Fessenden, Lee De Forest ve Cyril Elwell dahil mucitler, kablosuz iletişim potansiyelini geliştirmenin yollarını arıyorlardı. Böylece Mors Kodunun nokta ve çizgilerinden daha karmaşık mesajlar yayınlayabilirdi.

1914 yılına gelindiğinde, bir zamanlar Thomas Edison’un laboratuvarlarında çalışan Kanadalı Fessenden, sesleri ve müziği binlerce kilometre öteye iletecek kadar güçlü, tutarlı bir yayın dalgasını sürdürebilecek alternatörler inşa etmek için General Electric ile birlikte çalışmıştı. Radyo, Birinci Dünya Savaşı öncesi yıllarda askeri uygulamaları için geliştirildi ve ABD Donanması patentlere sahipti.

1919’da Marconi’nin kaynakları General Electric’e satıldı ve bununla birlikte, eski Marconi çalışanı David Sarnoff tarafından yönetilen Radio Corporation of America (NBC Radio’yu doğuran RCA) kuruldu. İnsanlar haber ve eğlence programlarını almak için vazgeçilmez buldukları için radyo patlaması başladı. RCA’nın hisse senedi fiyatı 1928 başlarında 85 dolardan 1929 yazına kadar 500 dolara çıktı. 1929’daki borsa çöküşü hisse başına 20 dolara düştü, ancak 1930’ların zorlu ekonomik zamanları iyi gelişmiş NBC ağını durduramadı. 1930’larda çok çeşitli programlama seçeneklerinin geliştirilmesi “Radyo Altın Çağı”nı getirdi ve 1939’a kadar Amerika Birleşik Devletleri nüfusunun yaklaşık yüzde 80’i bir radyoya sahipti.

Radyo Nedeniyle Dünyadaki Değişiklikler

1920’lerin patlamasında, insanlar radyoları ve yeni ortama uyarlanmış iş ve sosyal yapıları satın almak için koşturdu. Üniversiteler radyo temelli kurslar vermeye başladı; kiliseler hizmetlerini yayınlamaya başladılar; gazeteler radyo yayınlarıyla bağlantı kurdu.

1922’ye gelindiğinde 576 lisanslı radyo yayıncısı vardı ve Radyo Yayıncılığı yayın hayatına başladı ve radyo çağında “hükümetin soyut ve görünmeyen bir güç değil, vatandaşları için yaşayan bir varlık olacağını” nefes nefese ilan etti.

Bununla birlikte, sonraki yıllarda televizyonda olduğu gibi, ticari sponsorlar ödedikleri yayın süresinin geniş izleyicilere sahip olmasını istediklerinden, eğlence, radyo dalgalarını hükümet veya eğitim içeriğinden çok daha fazla yönetmeye başladı. Çoğu dinleyici, en sevdikleri müzikleri, komik rutinler ve canlı gruplar içeren varyete programlarını ve seri komedileri ve dramaları dinlemekten keyif aldı. Orta düzeyde olgunlaştıkça ve uzaktan yayınlar mümkün hale geldikçe, büyük spor etkinliklerinin yayınları popüler hale geldi.

Radyo, II. Dünya Savaşı yıllarında kitleler için önemli bir bilgi yaşam çizgisiydi. HV Kaltenborn ve Edward R. Murrow da dahil olmak üzere muhabirler, savaşlar, zaferler ve yenilgilerle ilgili canlı raporlar yayınlarken, dünyanın dört bir yanındaki dinleyiciler radyo setlerinin önünde donup kaldılar.

Franklin D. Roosevelt, Winston Churchill, Adolph Hitler ve diğer siyasi liderler bu aracı kamuoyunu etkilemek için kullandılar.

Radyonun Geleceğine İlişkin Geçmiş Tahminler

1865’ten bir Boston Post başyazısı:

“İyi bilgili insanlar, sesi kablolar üzerinden iletmenin imkansız olduğunu biliyorlar ve bunu yapmak mümkün olsaydı, bu şeyin pratik bir değeri olmazdı.”

Daha sonra İskoç bir matematikçi ve fizikçi olan Lord Kelvin olan Sir William Thomson, 1897’de şunları söyledi:

“Radyonun geleceği yok.”

HG Wells, 1925’te “The Way the World is Going” kitabında şöyle yazmıştı:

“Radyonun tamamen ortadan kaybolmasını bekliyordum… artık kendilerini dinlemeye boyun eğmek zorunda olan talihsiz insanların yakında boş zamanları için daha iyi bir eğlence bulacağından eminim.”

Editör: Astropower – 27.08.2022