Hiçbir Kaldırım Denk Getirmeyecek Adımlarımızı…

Ruhum yoruluyor. Gün doğumları ağır ağır işliyor göz kapaklarıma. Bugün güneş daha bir parlak sanki, seni özlediğimden. İçim daha sancılı, yüreğim daha sessiz haykırışları ağırlıyor artık. Her sessizlik avuçlarımda tırnak izlerimle ruhuma karışıyor ve ben seni bulmakta güçlük çekiyorum. Yollarım karanlık, sokaklarım ıssız. Sensiz bir şehir yok sanki.

Gelmeyeceğini biliyorum, aynı şehrin kaldırımlarında da yürümüyoruz zaten. Ancak bir rüzgâr denk getirirse kokumu sana, hatırlama sevgilim, adımın baş harfini bile. Unuttuğun gibi yaşa hayatı ve bende tadına doyabileyim hasretin.

Böyle savunmasız, her gece gözlerinin rengine gözyaşlarımı karıştırıp, özlemle yanabileyim. Öyle bir hatırlama ki beni; vazgeçtiğine değecek bir acı kavursun yüreğimi, ellerimi, sana gelmek için can çekişen adımlarımı.

Her zerremle seni özlemeli ve sona gelişimizin gerçekliğini hissetmeliyim. Seni tutmaya çalışırken avuçlarımdan kayan kendime bir daha bakmayacak kadar yitirmeliyim utanma duygumu. Kendimi kaybettiğim her sokağın başında kokuna rastlamalıyım. Ve ela gözlerine, sıcak ellerine ve çocukluğumu saran kollarına.

Bu şehirde seni bulmalıyım. Sana ait bir şey. Benim dışımda bir şey.

Unutulmuyor sevgilim, bugün canım yanıyor. Sen bilmeyeceksin ama parmaklarımın ucu unutmayacak bugünü. Gözlerimin pınarı unutmayacak. Yüreğim sevgilim, yüreğim o kış günü beyazlar serili olan o şehirde giderken onu nasıl cehenneme mahkûm edişini unutmayacak.

Hadi gel, gel ve ‘özledim’ de, saramasın seni kollarım acıdan. O zaman görür müsün bendeki seni. Dokunamasın parmaklarım saçlarına, o zaman anlar mısın? Anlar mısın seni nasıl sev…. mi? Ve beni nasıl sevmediğini?

Editör: Zehra Garipli – 13.08.2022